LFDE: Op het koord van het Fed-beleid

23 september 2025

Door Clément Inbona, Beheerder, La Financière de l’Echiquier (LFDE)

Wie het voorzitterschap van een centrale bank bekleedt, wacht soms als een ware koorddanser een ingewikkelde evenwichtsoefening. Die wordt des te riskanter wanneer het tijd is om rechtsomkeer te maken – lees: wanneer de centrale bank een koerswijziging in het rentebeleid doorvoert. De jongste vergadering van de Amerikaanse Federal Reserve op 16 en 17 september was daarvan een schoolvoorbeeld.

Met aan de ene kant onzekere inflatievooruitzichten doordat het effect van de verhoogde invoerheffingen van Donald Trump slechts mondjesmaat opduikt in de cijfers en aan de andere een arbeidsmarkt die de afgelopen zomer in ijltempo is verzwakt, heeft Jerome Powell die wankele oefening met vaste tred weten te volbrengen.

Spanningsveld tussen de doelstellingen van de Fed

Powell heeft bovendien niet alleen af te rekenen met een groeiende tegenstelling tussen de twee officiële doelstellingen van de Fed – de rente verhogen om te voorkomen dat de prijzen al te sterk stijgen, of ze juist verlagen om te beletten dat een sputterende arbeidsmarkt de groei afremt – maar ook met een steeds brederekloof binnen zijn beleidscomité.

Verdeeldheid binnen het beleidscomité

Bij de vorige vergadering hadden al twee leden van het FOMC (Federal Open Market Committee), het orgaan dat het monetaire beleid bepaalt, ervoor gepleit de rente te verlagen, terwijl de meerderheid ervoor koos om die ongemoeid te laten. Ditmaal liet de pas in het comité benoemde Stephan Miran zich opmerken door aan te dringen op een pijlsnelle daling van de rente tegen het einde van het jaar: hij is voorstander van nog eens vijf renteverlagingen tegen december, terwijl de rest van het comité er gemiddeld nog slechts twee en maximaal drie voor ogen heeft.

Tegelijk moet Jerome Powell zich staande houden onder druk vanuit zowel de politiek als de obligatiemarkt: president Trump eist luidkeels dat de Fed op korte termijn de rente ongezien sterk verlaagt, terwijl de markt uitgaat van drie renteverlagingen met 25 basispunten in 2025 en nog eens drie volgend jaar.

Duidelijke woorden

Het absolute hoogtepunt van die evenwichtsoefening is doorgaans de persconferentie na de vergadering van de Fed. Zo sprak Alan Greenspan in zijn tijd als voorzitter ooit de beroemde woorden 'Als wat ik zei u buitengewoon duidelijk leek, hebt u mij wellicht verkeerd begrepen.'

In tegenstelling tot zijn voorganger wist Jerome Powell zijn besluit wel te verduidelijken door dat te bestempelen als een 'management cut', en daarmee aan te geven dat deze renteverlaging niet per se een dermate doorgedreven verruimingscyclus inluidt als de markten zouden kunnen denken. Hoewel hij de markt daarmee wat tegen de haren instreek, heeft het besluit van Jerome Powell toch niet voor instabiliteit gezorgd: de indicator van de rentevolatiliteit is na zijn toespraak gedaald en staat op zijn laagste niveau sinds begin 2022.

Evenwichtig optreden loont

Dat het besluit goed onthaald werd door de financiële markten – de obligatierente daalde, aandelen stegen en de volatiliteit nam af – kan te danken zijn aan het evenwichtige optreden van Powell de koorddanser. Deze reactie van de markten heeft misschien ook te maken met een les die de beursgeschiedenis ons leert: na elk van de zes keren dat de Fed na een pauze een cyclus van renteverlagingen begon, noteerde de aandelenmarkt een jaar later met winst. Die wetenschap fungeerde als een zekering voor de evenwichtskunstenaar.