AXA IM: Vertakkingspiek laag maar aanzienlijke verlagingen mogelijk nodig in 2024

AXA IM: Vertakkingspiek laag maar aanzienlijke verlagingen mogelijk nodig in 2024

Monetair beleid
Inflatie (01)

Na eindeloze debatten over het juiste moment voor de piek van het monetaire verkrappingsbeleid over de Atlantische Oceaan, verschuift de discussie naar het moment en de omvang van de renteverlagingen in 2024.

Zelfs de beste plannen kunnen overhoopgegooid worden door verrassingen maar we kunnen alsnog kijken naar wat oude beleidsregels ons vertellen over de mogelijke koers van Federal Reserve en de Europese Centrale Bank.

De boodschap van een Taylor-regel is ondubbelzinnig: de piek in de beleidsrente lijkt, zowel in de VS als in het Eurogebied, laag te zijn. Centrale banken kiezen ervoor om voorzichtig te zijn en zich te onthouden van het verhogen van de rente tot waar oude beleidsregels dat zouden hebben voorgeschreven. Het zou normaalgesproken om tijd vragen voordat het risico van verlaging wordt genomen.

Echter, een Taylor-regel die rekening houdt met de prognoses voor de output gap van instellingen zoals de CBO, de Europese Commissie of de OESO zou ook volgend jaar aanzienlijke verlagingen eisen, zelfs als de inflatie eind 2024 nog niet helemaal terug is op het streefniveau. Dit maakt de huidige prijsstelling op de markt nog niet zo onredelijk.

Centrale banken roepen over het algemeen op tot terughoudendheid op de markten. We zijn daarom voorzichtiger in onze eigen voorspellingen, maar de 'wind draait'. Het debat over de juiste vorm voor de koers van het monetair beleid draaide om een analogie tussen de Matterhorn en de Tafelberg.

We stellen voor om Mount Snowdon, de hoogste berg in Engeland en Wales, aan de lijst toe te voegen: elke piramidevormige berg kan inspannend zijn om te beklimmen, maar als hij redelijk laag is, kan de afdaling snel verlopen.

De Chancellor of the Exchequer heeft vorige week zijn Herfstverklaring afgelegd. Ook al gaat de 'belastingnasleep' door, we denken dat dit in termen van verhalen de normalisatie van het Britse beleidsdebat belichaamt.

Het lijkt erop dat het VK naar de verkiezingen van volgend jaar gaat met een vrij traditionele 'strijd om manifesten' om het centrum van de Britse publieke opinie te veroveren, tussen een centrum-rechts dat een agenda van een kleine overheid verdedigt, en een centrum-links dat openbare diensten verdedigt, maar met oog voor het in evenwicht brengen van de begroting. Toch kan één kwestie het Britse debat meer in de richting van de huidige Amerikaanse stemming sturen: de politieke inzet van de strijd tegen klimaatverandering.