Harry Geels: De 10 ‘grote’ gepercipieerde risico’s voor 2026
Harry Geels: De 10 ‘grote’ gepercipieerde risico’s voor 2026
Door Harry Geels
Elk jaar verschijnen er weer lijstjes met de grootste risico’s voor het volgende beleggingsjaar. Dit is om drie redenen een onzinnige activiteit.
Op veel beleggingsblogs verschijnen ze opnieuw: de grootste beleggingsrisico’s voor het komende jaar. Uit een poll van Deutsche Bank Research kwamen er bijvoorbeeld tien naar voren. Het grootste gepercipieerde risico van dit moment is dat AI een bubbel blijkt te zijn die volgend jaar zou knappen. Ook monetair beleid wordt bijna altijd genoemd. Ook nu weer: het kan veel te ruim blijken te zijn of onverwacht toch te verkrappend, omdat inflatie hardnekkig hoog blijft.
1. De genoemde risico’s doen er eigenlijk niet toe
Er zijn minimaal drie kanttekeningen te plaatsen bij dit soort lijstjes. Ten eerste: dergelijke lijstjes doen er op de lange termijn eigenlijk niet toe. Er zijn altijd zorgen en risico’s. Dat hoort nu eenmaal bij beleggen en daar worden we ook voor beloond. Markets always climb a wall of worry. Lijstjes zijn wellicht nuttige denkoefeningen, maar zelden goede timingtools. Ze kunnen hooguit dienen om wat accenten in de spreiding aan te brengen.
2. Markten worden meestal geraakt door unknown risks
De voorheen invloedrijke Amerikaanse politicus en militair Donald Rumsfeld maakte ooit onderscheid tussen vier soorten risico’s: Known knowns (dingen waarvan we weten dat we ze weten), Known unknowns (dingen waarvan we weten dat we ze niet weten, bijvoorbeeld verkiezingsuitslagen of de timing van een recessie), Unknown unknowns (dingen waarvan we niet weten dat we ze niet weten), en Unknown knowns (dingen die we eigenlijk wél weten, maar negeren of onderdrukken, bijvoorbeeld door gedragsbias of politiek).
In de koersen zitten vooral de known knowns en deels de known unknowns verdisconteerd. De unknown unknowns, ook wel ‘zwarte zwanen’ genoemd, zorgen echter voor de grootste problemen op de beurs. En stel dat bepaalde beleggers goed in staat zouden zijn om onbekende risico’s te benoemen, dan nog ontrolt een beurscrisis zich vaak net anders dan verwacht en is de uitwerking (net) iets anders dan voorspeld, omdat er vaak ingewikkelde kettingreacties ontstaan.
3. Lijsten maken ons vaak te defensief (en dat kost rendement)
Ten derde voeden dit soort (jaar)lijstjes onze neiging om minder risico te nemen dan nodig is, waardoor op lange termijn te weinig rendement wordt behaald. De bekendste bias hier is myopic loss aversion: we kijken te vaak en te beperkt naar kortetermijnverlies en ‘onderbeleggen’ daardoor structureel in risicodragende assets. Ambiguity aversion versterkt dit: als kansen onduidelijk zijn, kiezen we liever voor het zekere, we spreiden te veel of dekken te vaak risico’s af.
Wat te doen?
Het advies is niet om risico’s te negeren, maar om ons bewust te zijn van wat dit soort lijstjes betekenen en hoe ze ons beïnvloeden. Als er veel (grote) risico’s zijn, kan ook gelden dat de koersen erdoor gedrukt zijn—ofwel dat vermeende risico’s juist een kans zijn om in te stappen. Een bekende quote luidt: ‘Het grootste risico van beleggen is niet te beleggen.’ Verder moet een portefeuille natuurlijk wel in staat zijn om in verschillende scenario’s de vooraf bekende verplichtingen zo goed mogelijk te realiseren.
Het beleggingsproces gaat boven de precieze rendements- en risicovoorspellingen. Werk verder met het Rumsfeld-frame. Known knowns monitoren en inprijzing ervan checken. Known unknowns vooraf op een gezonde manier mitigeren (hedges, spreiding, contractuele clausules). Voor de unknown unknowns moeten we residu-risico accepteren en antifragiliteit inbouwen, bijvoorbeeld met alternatieve beleggingen, minder embedded leverage en liquiditeitspockets om bij te kopen bij dalingen.
Slot
Elk jaar sommen we de ‘grootste risico’s’ op. Dat is prima, als mentale oefening of iets cynischer: als beursfolklore waarvan we met de nodige reserves kunnen genieten. Risico’s waren er het afgelopen beursjaar ook, kort samengevat als ‘Trumps onberekenbaarheid’. Het gedoe rond de importtarieven leidde bijvoorbeeld in maart dit jaar zomaar tot een daling van 20%, waarna we het jaar toch met een flinke plus afsloten. De kunst is niet alle risico’s te voorspellen, maar om het onbekende te omarmen.
Dit artikel bevat een persoonlijke opinie van Harry Geels