Bank J. Safra Sarasin: Renteverlaging Fed in september dichtbij
De nieuwe risicobeoordeling van voorzitter Powell in zijn toespraak in Jackson Hole was de belangrijkste aanjager voor de rally in risicovolle activa afgelopen vrijdag. Maar de grotere kans op een renteverlaging in september was niet het enige wat we leerden van de conferentie. Dit stelt Karsten Junius, Chief Economist bij Bank J. Safra Sarasin.
Fed-voorzitter Powell deed volgens Junius een paar belangrijke uitspraken:
- De arbeidsmarkt is in evenwicht, maar “er is er sprake van een merkwaardige balans: zowel de vraag naar arbeidskrachten als het aanbod is flink afgenomen. Dat wijst erop dat het risico op banenverlies toeneemt.”
- Powells uitgangspunt is dat hogere invoertarieven de inflatie slechts tijdelijk opdrijven. Wel wees hij erop dat een ongunstige loon-prijsspiraal mogelijk is. “Maar aangezien de arbeidsmarkt niet bijzonder krap is en er juist risico is op verslechtering, lijkt dat scenario niet waarschijnlijk.”
- Hij concludeerde dan ook dat het verschuivende risico-evenwicht een aanpassing van de beleidsrente kan rechtvaardigen.
- Hij voegde eraan toe dat het monetaire beleid volgens hem bescheiden restrictief is. Dat suggereert dat een renteverlaging in september zeer waarschijnlijk is geworden, maar dat een reeks snelle verlagingen pas aan de orde is als de arbeidsmarkt verder verslechtert.
- Powell presenteerde ook de uitkomsten van de evaluatie van de strategie. De Fed is teruggekeerd naar een flexibele inflatiedoelstelling en heeft de zogeheten “make-up strategie” losgelaten. Dat betekent dat toekomstige inflatie onder de 2%-doelstelling niet meer wordt gecompenseerd door hogere inflatie in latere periodes. De ervaring dat hogere inflatiecijfers wel degelijk mogelijk zijn en dat de inflatieverwachtingen verankerd zijn, maakt deze strategie overbodig.
Nakamura over beperkingen van de Taylor-regel
Afgezien van Powell zag Junius de belangrijkste bijdrage tijdens de conferentie komen van Nakamura en co-auteurs. Zij legden volgens de Chief Economist uit waarom de Taylor-regel sinds 2008 niet goed heeft gewerkt en waarom dat in de toekomst ook niet het geval zou moeten zijn. Volgens de Taylor-regel moeten beleidsrentes sterker worden verhoogd dan de stijging van de inflatie. 'Nakamura et al. beargumenteerden in plaats daarvan waarom en wanneer dat niet nodig is, zodat centrale banken tijdelijke schokken kunnen negeren.'
Geloofwaardigheid centrale banken cruciaal
Een cruciale factor is in die visie van Junius de mate waarin de inflatieverwachtingen verankerd zijn. 'En dat hangt weer af van de geloofwaardigheid van de centrale bank.' Ze waarschuwden dat de "hoge mate van geloofwaardigheid deels te danken is aan de sterke staat van dienst van de Fed, maar ook deels aan instituties zoals de onafhankelijkheid van de centrale bank. Dit zijn belangrijke verworvenheden die veel sneller verloren kunnen gaan dan ze zijn opgebouwd."
Lagarde benadrukt uitzonderlijke werkgelegenheid
Een andere belangrijke reden waarom de beleidsrente de afgelopen jaren minder hoefde te worden verhoogd dan de Taylor-regel suggereert, was het gedrag van de arbeidsmarkt, meent Junius. ECB-president Lagarde benadrukte hoe bijzonder het is dat de inflatie scherp is gedaald, zonder hoge kosten in de vorm van hogere werkloosheid. Ze wees erop dat de werkgelegenheid in de eurozone "tussen eind 2021 en medio 2025 in totaal met 4,1% is toegenomen − een stijging van 6,3 miljoen banen." Met andere woorden, zo stelt de Chief Economist, in tegenstelling tot eerdere cycli was het niet nodig om een recessie en hogere werkloosheid uit te lokken om de inflatie weer richting de doelstelling te krijgen.
Een zachte landing hielp wat hem betreft ook. 'Voor de financiële markten is dat essentieel, omdat het de risico’s op recessies die door monetair beleid zijn veroorzaakt vermindert, en daarmee een hogere waardering van activaprijzen rechtvaardigt.'