Capital Group: Hoe zou de Fed eruit kunnen zien zonder Powell?
De felle kritiek van president Donald Trump op Fed-voorzitter Jerome Powell leidt tot speculaties over een vervroegd vertrek en tot discussie onder beleggers over wat de economie en de financiële markten te wachten staat na Powell. Hamvraag: handhaaft de Fed haar onafhankelijke positie of zwicht de centrale bank voor de politieke druk.
Of hij nu eerder vertrekt of zijn termijn uitzit tot mei 2026, een blik op wat ons te wachten staat in een “post-Powell”-tijdperk is relevant, zeggen beleggingsstrategen Tom Hollenberg en Margaret Steinbach van de Amerikaanse vermogensbeheerder Capital Group. Zij schetsen drie mogelijke scenario’s.
Het eerste scenario gaat uit van een nieuwe Fed-voorzitter die de onafhankelijkheid bewaakt, zoals Powell deed, en vasthoudt aan het dubbele mandaat van prijsstabiliteit en volledige werkgelegenheid. In dit scenario zou de economie niet dezelfde onmiddellijke ‘boost’ krijgen die een snelle renteverlaging teweeg zou brengen. Maar gestage en duurzame groei is dan waarschijnlijker. Het wankelende vertrouwen van de markten in de onafhankelijkheid van de Fed, zou worden verstevigd, waardoor beleggers beloond worden met een stabieler beleggingsklimaat.
Versnelde groei
Het tweede scenario: een voorzitter die balanceert tussen politieke druk en economische verantwoordelijkheid. Dit kan leiden tot krachtige rente-ingrepen en mogelijk het activeren van de balans van de Fed, iets wat normaal alleen gebeurt om financiële instabiliteit tijdens crises te beteugelen.
Het wat ruimere monetaire beleid dat in dit scenario voor de hand ligt, zou de economische groei op de korte termijn moeten aanjagen, maar wel het pad naar het inflatiedoel van 2% vertragen. Vermoedelijk zal de Fed tevens haar rol als toezichthouder herzien: soepeler regels voor banken instellen, wat de kortetermijngroei verder zou moeten aanwakkeren. In dit scenario moeten obligatiebeleggers hun portefeuille inrichten op hogere inflatieverwachtingen, een steilere yieldcurve en krappere spreads op de korte termijn.
Verkruimeld vertrouwen
Het derde scenario, zeggen Hollenberg en Steinbach, is het volledige verlies van de onafhankelijkheid van de Fed. De geschiedenis leert ons wat er dan kan gebeuren – denk aan de jaren zeventig. Vanwege de combinatie van de oliecrisis en hoge overheidsuitgaven oefende het Witte Huis toen druk uit op de Fed om de rente laag te houden, ondanks oplopende inflatie.
In het post-Powell tijdperk zou de Fed-voorzitter op last van de president de rente fors kunnen verlagen of andere maatregelen nemen om de economie aan te wakkeren. Het resultaat: een economische hausse op de korte termijn, maar op de lange termijn instabiliteit, hoge inflatie en verkruimeld vertrouwen in de Fed tot gevolg.
Als het effectieve rendement (de yields) op obligaties onder invloed van de inflatie fors stijgen, zijn zelfs zogeheten ‘yield-curve-maatregelen’ niet uitgesloten. Hierbij koopt en verkoopt de centrale bank obligaties met verschillende looptijden, om zo de rente te sturen. Zo’n scenario deed zich voor in 1942, toen de Fed de rente op T-bills vastlegde op 0,375% en die op Treasuries met een langere looptijd op 2,5%, om de financiering van de Amerikaanse oorlogsinspanningen overeind te houden. De inflatie schoot omhoog. Vermoedelijk leidt ook dit derde scenario tot flinke marktschommelingen en een verdere daling van de dollarkoers.
