Remco Bleijs: SDGs 2.0 en de triatlon

Remco Bleijs: SDGs 2.0 en de triatlon

ESG-investing ESG
Remco Bleijs (EY)

Door Remco Bleijs, Associate Partner Asset Management en Sustainability Services bij EY

De Verenigde Naties ontvingen eind mei een brief van ruim 100 internationale wetenschappers die pleiten voor het stoppen met de Sustainable Development Goals. Deze zogenaamde SDGs worden sinds 2015 als de agenda van de wereld gezien met als doel in 2030 een 17-tal wereldwijde sociale en milieuproblemen te hebben verbeterd.

Daaronder vallen problemen zoals bestrijding van armoede, honger, ongelijkheden, klimaatverandering en herstel van vrede. De wetenschappers stellen ‘als de wijze waarop moderne samenlevingen functioneren de problemen heeft veroorzaakt die de SDGs proberen aan te pakken, dan verbaast het ons niet dat diezelfde systemen niet in staat zijn ze op te lossen’.

Ze onderbouwen dit met aantoonbare verslechteringen die zich sinds 2015 op veel van de 17 duurzame doelen hebben voorgedaan. Hebben de wetenschappers gelijk? Vooropgesteld, het is niet aan mij om deze wetenschappers tegen te spreken. Ze hebben er immers gedegen onderzoek naar gedaan. Ik kan dus hooguit mijn mening erover geven en, zoals altijd in mijn columns, de analogie met de sport te maken.

Wat daarbij helpt is dat de wetenschappers de suggestie doen om ‘af te stappen van de overbodige ideologie van duurzame ontwikkeling en over te stappen op binnenlandse veerkrachtprogramma’s en de extreme groei in de rijke economieën te stoppen’.

Dat laatste vind ik sowieso herkenbaar, ook kijkend naar de grenzen van onze planeet die de onophoudelijke groei en overconsumptie niet onbeperkt kan absorberen. En afstappen en opstappen en veerkrachtig zijn, dat doet me gelijk denken aan een triatlon, maar daarover later meer.

De SDG-wielen

De wetenschappers geloven de ‘optimistische boodschappen van politici en bedrijven dat meer technologie, kapitaal en management de problemen kan oplossen’ niet en pleiten voor ‘aangepast internationaal beleid met meer focus op lokale veerkracht en het verlagen van risico’s’. Daarmee wordt ook de brug geslagen naar de financiële sector, die zich juist hard maakt met SDG-doelstellingen om de wereld te verbeteren. Is dat dan ook niet meer nodig?

Het logo van de 17 SDGs bestaat uit een soort wiel waarbij elk doel een felle kleur vertegenwoordigt. Feitelijk stellen de wetenschappers dat dit vliegwiel een eigen leven is gaan leiden. De referentie naar ‘greenwashing’ kan al snel worden gemaakt, ofwel het groenwassen van iets wat grijs is. Anders gezegd iets als duurzaam verkopen dat niet duurzaam is.

Dat risico is zeker aanwezig en onder meer toezichthouders waarschuwen daar al langer voor. Maar ervan uitgaande dat er niet stelselmatig wordt groengewassen, dan is de rol van de financiële sector juist evident. Om de verduurzaming in de wereld te realiseren is geld nodig om de ‘reële economie’ te helpen te verduurzamen.

De financiële sector drijft met zijn geldwiel de ‘reële economie’ aan en heeft daarmee grote impact, ook op verduurzamingsgebied. Ik visualiseer een vóór- én een achterwiel die het geldwiel en het wiel van de reële economie vertegenwoordigen, met als velgen de logo’s van de SDGs. Hoe beter de wielen op elkaar zijn ingespeeld, hoe beter de fiets beweegt. Al trappend, met veel geduld en uithoudingsvermogen, soms met wind mee en soms met wind tegen, op naar de finish.

De triatlon

Dit heeft dus alles weg van een triatlon: een combisport die lang duurt met een einddoel voor ogen en die veel veerkracht vraagt. De basis van de triatlon ligt sinds 1920 in Frankrijk waarna in 1977 de eerste echte triatlon op Hawaï werd georganiseerd. Na een discussie in een lokale bar over welke sporters de beste conditie hebben, werden drie grote sportevenementen van Honolulu met elkaar gecombineerd. De winnaar mocht zich de Iron Man noemen.

Op 26 juni ga ikzelf met een aantal collega’s aan een, gedeeltelijke, triatlon meedoen. Mijn tweede. Van m’n eerste, zo’n twaalf jaar geleden, heb ik geleerd. Zwemmen leek een makkie, maar in het open water met golfslag en windkracht 6 was het zwaar afzien. Het stuk borstcrawl werd al na 50 meter omgeruild voor een soort overlevingsslag, waarmee ik, beschamend, als laatste uit het water kwam.

Gelukkig kon ik tijdens het fietsen en hardlopen wat goedmaken zodat ik niet als laatste eindigde. Dat moet op 26 juni beter, alhoewel m’n huidige achillespees blessure wel voor een stilstand in m’n training zorgt. Ik heb alvast een excuus.

Beter géén SDGs dan wel SDGs?

Ten slotte, is het beter om géén SDGs te hebben dan wél SDGs, zoals de wetenschappers bepleiten? Ik pleit voor het behoud van de SDGs als baken, maar dan wel met een meer realistische invulling en inzicht in progressie. Zonder de focus op het behoud van de alsmaar groeiende economische en consumptieve behoeftes.

Ook benieuwd naar onze teamprestatie op de triatlon? Wellicht dat Utrecht TV het gaat uitzenden maar de landelijke media zal het niet halen. Dat is maar goed ook. En wat doe ik aan? Ik overweeg in de SDG-kleuren te gaan. Maar wellicht beter van niet. ‘SDG washing’ is zeker niet wat ik wil en als ik weer (te) lang in het water lig is het onvermijdelijk dat de SDGs gewassen worden. Nu eerst weer fit worden. Net als de wereld. Doet iedereen mee?

Zie voor de brief van de wetenschappers: Initiative for Leadership and Sustainability: People will suffer more if professionals delude themselves about sustainable development – Letter to UN (iflas.blogspot.com)