LFDE: Een ongemakkelijke omslag

LFDE: Een ongemakkelijke omslag

Monetary policy UK
Engeland.jpg

Een Bank of England die aan de noodrem trekt om de stijging van de rente te beteugelen, naar aanleiding van de aankondigingen van de Britse regering; een Reserve Bank of Australia die zijn rentetarieven tegen de verwachting in slechts mondjesmaat verhoogt en tegenvallende macro-economische cijfers in de VS, met een forse daling van het aantal openstaande vacatures in augustus: deze cocktail was begin vorige week verantwoordelijk voor de spectaculaire stijging van de aandelenmarkten.

Door Enguerrand Artaz, Fondsmanager bij La Financière de l’Echiquier (LFDE)

Deze waren weliswaar extreem doemdenkerig geworden, waardoor dit type technisch herstel voor de hand lag, maar deze berichtenstroom heeft vooral de hoop waaraan veel beleggers zich vastklampen, namelijk dat het einde van het monetaire verkrappingsbeleid van de grootste centrale banken in zicht is, nieuw leven ingeblazen. De markten begonnen al snel te anticiperen op een renteverlaging in het eerste halfjaar van 2023.

Eens te meer bleek deze hoop ijdel en eens te meer is deze snel de kop ingedrukt. Enerzijds door de macro-economische cijfers, met name een verslag over de Amerikaanse werkgelegenheid, die ook in september zeer goed overeind bleef. Maar bovenal door de uitlatingen van de centrale banken, die wederom een zeer agressieve toon aansloegen.

Dat geldt vooral voor de Fed. Loretta Mester et Mary Daly, respectievelijk gouverneur van de Fed in Cleveland en in San Francisco, hebben laten weten in 2023 geen enkele verlaging van de richtrente te voorzien. Niks nieuws onder de zon, maar het was voldoende om het herstel van de markten een halt toe te roepen, omdat beleggers eindelijk inzagen dat de centrale banken niet langer de onwankelbare steunpilaar van de markten zijn, zoals dat de afgelopen jaren wel het geval was.

Ongerustheid

Uiteraard is er op korte termijn sprake van ongerustheid. Zolang de centrale banken vol inzetten op monetaire verkrapping, kunnen de markten voor risicovolle activa nauwelijks hoopvol gestemd zijn, temeer daar het risico dat het monetair beleid een forse recessie veroorzaakt steeds groter wordt. Maar het getuigt vooral van een paradigmaverschuiving die beleggers vooralsnog moeilijk kunnen accepteren.

Gedurende meer dan 10 jaar – op een pauze tussen 2017 en 2018 na – werden de prijzen van activa namelijk opgestuwd door een overvloed aan liquiditeiten en een zeer lage rente. De koersstijgingen op met name de aandelenmarkten, nadrukkelijk in de hand gewerkt door een stijging van de waarderingsratio's die niet alleen gebaseerd was op de winstgroei. Zo is de koers/winstverhouding van de belangrijkste index van de Amerikaanse markt, de S&P 500, tussen 2010 en 2021 verdubbeld. Doordat de nominale rente fors gaat oplopen, de reële rente positief zal worden en de geldhoeveelheid geleidelijk zal afnemen, is het hoogst onwaarschijnlijk dat dit fenomeen zich zal herhalen.

Pijnlijke situatie

Zal deze 'economische klimaatomslag' echt zo negatief uitpakken, afgezien van een op korte termijn pijnlijke situatie, die in de komende maanden nog zou kunnen verslechteren? Niet echt voor beleggers die zich richten op de fundamentals. Het is uit beleggingsoogpunt veel gezonder dat markten zich ontwikkelen al naar gelang de economische conjunctuur en de dynamiek van bedrijven, en niet aangewezen zijn op monetaire stimulering. Dit zet bovendien een rem op buitensporige waarderingen, die overdreven opwaartse en neerwaartse bewegingen en dus ook frustrerende teleurstellingen in de hand werken.

Tot slot zal dit tot gevolg hebben dat obligaties, en indirect ook de diversificatie van activaklassen binnen portefeuilles met een middelhoog risico, weer aantrekkelijker worden, na al die tijd dat ze gebukt gingen onder een gebrek aan rendement ten opzichte van aandelen. Dus ook al moeten we even door de zure appel heen bijten, waarschijnlijk is het de moeite waard.